Η αρχική σκέψη προέκυψε από την διαπίστωση της αποτύπωσης έργων τέχνης Ελλήνων και όχι μόνο, καλλιτεχνών, στα βιβλία του Οργανισμού (βιβλίο της Γλώσσας, της Μελέτης σε μεγαλύτερες τάξεις αλλά και άλλα βιβλία. Συνήθως το γεγονός αυτό περνούσε απαρατήρητο για λόγους πρακτικούς ( βιασύνη για να προλάβουμε την ύλη, έλλειψη ενδιαφέροντος και γνώσης κ.α.) Φυσικά εκτός αυτού η γνώση της ιστορίας της τέχνης αποτελεί τον κυριότερο μπούσουλα και αφορμή για την διδακτική της τέχνης στις τάξεις του Δημοτικού αλλά και στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Τα παιδιά μετά το μάθημα ανέφεραν την εμπειρία στον δάσκαλο – δασκάλα τους και έδειχναν το έργο στο βιβλίο. Αυτό αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο την πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση του μαθήματος.
Εκτός από τους βασικούς νόμους της ζωγραφικής (γραμμή του ορίζοντα, γραμμή του εδάφους, αντιθετικά χρώματα, φυσική και ατμοσφαιρική προοπτική, θερμά και ψυχρά χρώματα κ.α.) τα παιδιά είδαν έργα Ελλήνων ζωγράφων πειραματίστηκαν με το σχέδιο και το χρώμα και προσέθεσαν πολλές φορές την δική τους προσέγγιση…. Η χαρά, η προσοχή και αφοσίωση ήταν ο βασικότερος και πρωταρχικός στόχος όπως τέθηκε από την αρχή της χρονιάς ως προϋπόθεση για το μάθημα…..
Το υλικό για το πρόγραμμα αφορά Έλληνες ζωγράφους κυρίως της γενιάς του 30 αλλά και του 60, 70 και ακόμα πιο σύγχρονους. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κάποιους ξεκινώντας από τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ ( ναΐφ ζωγράφο τον οποίο συνδέσαμε και με τον Ανρί Ρουσό για να συγκρίνουν και να κατανοήσουν τα παιδιά το σχέδιο της ναΐφ λεγόμενης αφελούς ζωγραφικής). Τα παιδιά ενδιαφερόταν πάντα για κάποιες βασικές πληροφορίες που αναφέραμε( καταγωγή κυρίως και τρόπος ζωής του καλλιτέχνη.
Συνεχίζουμε με τον Κωνσταντίνο Μαλέα και Κωνσταντίνο Παρθένη, Πάνο Βαλσαμάκη, Διαμαντή Διαμαντόπουλο, Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα, φτάνοντας στους πιο σύγχρονους όπως Δημήτρης Μυταράς, Σταθόπουλος, Αλέκος Φασιανός και στη συνέχεια τον Γιάννη Γαϊτη, Αλέξη Ακριθάκη……
